يك پست خصوصي

يادت هست كه برايت نوشتم كه نمي خواهم از دستت بدهم، چون دوستم بودي و دوستت داشتم؟ آن موقع گمان نمي كردم آن پست را بخواني و بي خيال آن ماجرا شوي و بگذاري دوستيمان همان طور كه بود بماند. ولي خواندي و دوستيمان سر جايش ماند.

اين بار، باز هم اينجا مي نويسم ولي به اين اميد كه «حتما بخواني».
ديروز كه آن داستان «برج سيزده طبقه» را گفتي، در «چشمانت» چيز ديگري «شنيدم» رفيق! من البته باورم شد، ولي لازم نبود چنين داستاني سر هم كني. من ساده تر از اين را هم باور مي كردم.