راستش وقتی نگاه می کنم که متوسط هیت این وبلاگ چیزی بین 10 تا 20 هیته که شاید بشه حدود 7-8 نفر در هر روز، اون وقت یه ذره احساس راحتی می کنم برای نوشتن چیز های متفاوت تو اینجا. خصوصا وقتی این روزها هر جا دور و برم رو نگاه می کنم جز اسهال و استفراغ ناشی از انتخابات، چیز دیگه ای نمی بینم.

می خوام از این به بعد اگه بشه لابلای نوشته هام، هر چند روز یه بار، یه سری نامه (mail)رو بذارم اینجا که البته قرار بوده send بشوند به گیرنده شون. منتها دیشب موقع خوابیدن ( یا در واقع موقع نخوابیدن) به این نتیجه رسیدم که بذارمشون اینجا.

قطعا برای خیلی ها ( منظورم خیلی ها از این 7-8 نفر خواننده روزانه اینجاست) محتوای این نامه ها جذاب نیست. ولی شرمنده. در حال حاضر از نظر من مهم اینه که اینجا مال منه و منم می خوام فعلا این جوری بنویسم. خلاصه این جوریاست دیگه داداش (یا شایدم آبجی!)