شاید باور نکنید ولی در این یکی دو ماه اخیر، شب ها تا چشم بر روی هم می گذارم که بخوابم، پشت سر هم حرف و مطلب است که دلم می خواهد آنها را اینجا بنویسم. حتی بعضی اوقات می شود که برایشان تیتر می زنم و پانوشت می نویسم . حتی شده است که به کامنتهایی که دلم می خوهد برایشان نوشته شود فکر می کنم.
این ها را گفتم که شاید اقلا داستان پراکنده نویسی در اینجا را گفته باشم. وقتی خودم به این نوشته های اخیر نگاه می کنم، یک آن دلم می خواهد برگردم و پای آخرین مطلبم برای خودم کامنت بگذارم که :
«رفیق! حرف دلتو بزن. اینا چیه که می نویسی. چرا خودتو قایم میکنی پشت این حرفا. حرف دلتو بزن....»
ولی چه عرض کنم... باز دوباره صبح می شود و همه این حرف ها و تیتر ها و پانوشت ها گم می شود در ازدحام این شهر شلوغ. مثل خود من که هر روز صبح گم می شوم تا باز دوباره شب شود و باز صبح بعد و ....
ولی این را مطمئنم که این بار، این حلقه تکرار پایان دارد و من این روزها سخت به دنبال آن لحظه هستم.

پس نباید سخت بگیرم. همه چیز حل می شود. «زندگی» هم شیرین می شود...