دلم نمی خواهد در این لحظات تاریخی و حساس که یکی از مهمترین تصمیمات جامعه بین الملل در مورد ایران و من شهروند ایرانی، در حال اتخاذ است سکوت کنم.
دلم می خواهد حداقل بیایم و در اینجا چند خطی بنویسم. نه برای آنکه خوانده شود. شاید برای آنکه در سالهایی بعد مجبور نشوم برای فرزندم یا کس دیگر توضیح دهم که در این روزها و لحظات چه بر من و امثال من که دغدغه این مملکت و آینده آن را داریم گذشته و چقدر دستمان کوتاه بوده از هر نوع اعتراض یا اعلام نظری.

من هم انرژی هسته ای را حق مسلم خودمان می دانم ولی به طور جدی نسبت به نحوه احقاق این حق اعتراض دارم. متاسفانه تاکتیک های دولت ایران در دو سال اخیر به شدت به فضای بی اعتمادی دامن زده. برای من به شدت عذاب آور و تلخ است وقتی می بینم در این کره خاکی ما به تنهایی یک گوشه ایستاده ایم و مابقی دنیا را به مبارزه می طلبیم. این نوع رفتار از طرف دولتمردان حکومت من، بیش از آنکه برای من غرور و فخر بیاورد، مرا به تفکر وا میدارد.
متاسفانه من وقتی این مصاحیه احیر جک استرا را می خوانم که در آن گفته:

مقامات معقول دولت ایران باید به این مساله فکر کنند که تاکتیک های دولت ایران، سبب بیگانه شدن بسیاری از دوستان دولت ایران، از جمله بریتانیا، شده است.

و آن را در کنار مصاحبه حسن روحانی در نشریه مرکز مطالعات استراتژیک قرار می دهم که در آن به روشنی توضیبح داده بود که ایران چگونه در سال گذشته و در هنگامه مذاکرات، هنگامی که طرف اروپایی به ایران اعتماد کرده بود با مطرح کردن یکباره بحث سانترقوژهای P2 همه راه ها را به یکباره بر خود بست، طرف انگلیسی را صادقتر از طرف وطنی و «خودی»اش می یابم.
این نکته و ده ها نکته دیگر که این روزها در هیاهوی شعارهای گوناگون و پوسترهای رنگارنگ گم شده روزی دوباره سر بر خواهد آورد و پاسخ خود را جستجو خواهد کرد.
... من انرژی هسته ای را حق مسلم خودمان می دانم ولی مخالف استراتژی دولتمردانم در زمینه احقاق حقم هستم و به شدت امیدوارم که معجزه ای شود و کسی در این میان، با صداقت و حکمت به دنبال احقاق حق ملت خود باشد نه با نیرنگ و پنهان کاری.