جدا چرا ما ایرانی ها قصد نداریم از بعضی مرض هايمان خلاص بشویم؟ مثلا یکیش این مرض جشنواره برگزار کردن برای هر چیز نامربوط است.

آخر این مرض نیست که آدم برود وجشنواره وبلاگ نویسی راه بياندازد ولی هنوز نتواند چهار خط وبلاگ بنويسد و بديهي ترين چيز ها را رعايت نکند؟

آمده اند جشنواره اي راه انداخته اند، کلی ملت را دعوت کرده اند، از معاون وزیر گرفته تا فلانی و بهمانی. بعد این وضعیت وبلاگ خود جشنواره وبلاگنویسان است! شما را به خدا بروید وخودتان ببينيد:

مثلا خبر آخر که علی الاصول مهمترین خبر جشنواره هم هست را نگاه کنید. کل متن خبر، تاکید می کنم کل متن خبر، به همراه تیتر آن لینک دائمی مطلب است! حالا این هیچ. در متن خبر آمده است:

در بخش فلان جایزه اول به وبلاگ بهمان اعطا شد. خب این وبلاگ بهمان آدرسی، لینکی، نشانی ای، چیزی ندارد که برویم ببینیم چه چیزی اول شده؟ نکند این عزیزان متولی جشنواره وبلاگ نویسان از لینک دادن معذورند؟ يا شايد بلد نيستند؟ يا شايد هم وقت نکرده اند؟ يا چه مي دانم اصلا لينک دادن مهم نيست. جشنواره را بچسب. همین است دیگر. می خواهیم جشنواره بزنیم. آخرش یا مثل این جشنواره کذا می شود یا مثل آن جشنواره اینترنت که در آن شرکت کنندگانش در به در به دنبال یک خط تلفن برای اتصال به اینترنت بودند!

تکميل( 6 مي) : خدا پدر اين اقاي شکراللهي را بيامرزد که اقلا دست آخر لينک اين برندگان را گذاشت تا دست کم برندگان اين جشنواره را بشناسيم.