به والله قباحت دارد. مرتیکه مزلف سالها چنان موسیقی را از این مردم دریغ کرد که جوان ایرانی به سختی تار و سه تار را از هم باز می شناسد. حال ببین «قدرت» چه شیرین است که آمده اند در 1.5 متری اش می نوارند، آن هم با نوازنده زن و طرف کف هم می زند. مست رویای قدرت است دیگر. حالیش نیست یحتمل.

آخ... اصلا بی خیالش. آن آرم سازمان فرهنگی هنری «شهرداری» را ببین گوشه آن عکس از رهبر انقلاب. چشم عدالت خواهان و خدمت رسانان روشن. من که مردم از این همه صداقت موجود در این عکس. در این یک عکس فقط. یک فریم. باز خدا را شکر که فیلم آن مراسم را نگذاشته اند تا ببینیم. خدا را شکر...